MOJE ROZMOWY Z WEISEREM - 3

-

 






A wiesz, Weiser, że Michał Kwiatkowski wygrał wczoraj etap Tour de France?  





Ty też miałeś kiedyś rower. Pamiętam jak woziłeś nim Elkę do naszej strzelnicy w starej, opuszczonej żwirowni, koło Niedźwiednika, który wtedy nie był jeszcze tym Niedźwiednikiem, który teraz znamy. 

Więc wyobraź sobie, że nasz kolarz wygrał etap Wielkiej Pętli. 

- Co mówisz?  Że to tylko jeden etap i że inni nie walczyli już na całego, a jego kolega z drużyny podarował mu wygraną?  Otóż nie, Weiser.  Kolarstwo, które tak bardzo lubię, to jeden z najtrudniejszych sportów w całej palecie dyscyplin.  Tam nie ma mowy o żadnym przypadku. Tam przyszłe, ewentualne, sukcesy wykuwa się ciężką, morderczą wręcz pracą.  Godzinami spędzonymi na rowerze, kilometrami przejechanych gór i dolin, podjeżdżaniem pod najwyższe góry świata, w słońcu, deszczu, czasem nawet w śniegu. I zawsze chętnych do wielkiego splendoru jest wielu.  Czasem choć jesteś wielki, choć jesteś Mistrzem Świata, jak Michał Kwiatkowski, to musisz długo czekać na swoją szansę, na swoje miejsce.  Bo w drużynie jest hierarchia i choćbyś był bardzo silny, choćbyś myślał, że dziś  pokonasz wszystkie przeszkody, to hierarchia każe ci pracować  dla liderów swojej drużyny.  Taka jest praca zawodowego kolarza. 


Ale wczoraj, Weiser, przyszedł ten dzień, kiedy Michał mógł  pokazać jaki jest wielki. I pokazał. 

Weiser, świetnie grałeś w piłkę, ale nie gniewaj się, wygranie etapu Wielkiej Pętli, to tak jakby Lewandowski strzelił piętnaście goli w ćwierćfinale Ligi Mistrzów.  


- Nie wiesz kto to Lewandowski? 

- No, tak. 

 






film z TT @sporza_koers

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEGENDA O DZIADKU KIJAKU

-
Obraz
… a Twój Dziadek? Bo wiesz, Weiser, ja też znałem kiedyś Dziadka. I on też był wielkim filozofem i wiedział wszystko o życiu. Tylko tego nie spisywał. I jak był smutny, to wychodził w góry i rozmawiał z połoninami i też rozumiał mowę zwierząt. I co z tego, że on również nie był moim prawdziwym dziadkiem? Zabierając się do napisania tego tekstu, mam świadomość, że … nie powinienem tego robić. Nie posiadam, znikomych choćby, umiejętności tworzenia tego rodzaju rzeczy. Brak mi dostatecznych informacji, wiadomości w podjętym przeze mnie temacie. Boję się bardzo, że nie potrafię oddać istoty rzeczy, że nie zauważę tego, co powinno być uwypuklone, że z mojego opowiadania nie wyłoni się postać wspaniałego, wesołego człowieka, wyrozumiałego przyjaciela młodych ludzi, mądrego i gościnnego starca. Boję się tego, ale jednocześnie wiem, tak bardzo wiem, że jestem jedyną osobą, która zechce przenieść na papier to, co pamięta o tym człowieku. Jedyną osobą, która utrwali epi
Czytaj więcej

DZISIAJ JEST PIERWSZY DZIEŃ RESZTY MOJEGO ŻYCIA - 158

-
Obraz
29 kwietnia  2020 - dzień sto pięćdziesiąty ósmy To dziś.   Ostatni dzień pracy. Wszystko jakieś dziwne. Nie mogę zupełnie się odnaleźć. W końcu koło godziny 13.00 przybyła do biura  większa część pracowników  i zaczęła się ceremonia. Nie lubię nieszczerych życzeń. Może gdyby to była sama załoga plus Kuba, to moja reakcja byłaby inna. Ale był tam również dyrektor i to już było dla mnie zbyt wiele. Nie jestem pamiętliwy, zawsze to starałem się przekazać swoim pracownikom, wiele mogę wybaczyć, zapomnieć, nawet Kubie, już zapomniałem, ale nie potrafię zaakceptować tego pana.  Nie umiem porozumieć się z kimś, kto nawet nie udaje, że pracownicy coś dla niego znaczą, który mówi otwarcie, że nie przyszedł tutaj zbawiać świat, tylko brać kasę.  No, nie potrafię. Dlatego jego obecność mnie zupełnie rozkleiła. Podziękowałem za prezent -  piękne zdjęcie prawie całej załogi na tle fedexowego samochodu.  Niestety,  ze zdjęciem dyrektora w cen
Czytaj więcej