moje rozmowy z Weiserem...

18 kwietnia  2020 - dzień sto czterdziesty siódmy Od wczoraj chodzimy w maseczkach.    Wybrałem się dziś do sklepu.  Zawsze chodziłem do sklepów codziennie.  Z braku własnego samochodu nie nauczyłem się robienia zakupów większych, ale rzadszych.  Dopiero stan epidemii sprawił, że pojawiam się w sklepach rzadko, co porę dni.  Kiedy się tam jednak pojawię, nie mogę zrozumieć dlaczego Polacy tak tłumnie odwiedzają sklepy spożywcze?  Dziś sobota, wstałem wcześnie, mogłem pójść do sklepu już przed ósmą rano, ale uznałem, że pójdę koło południa, będzie mniej osób. Poszedłem po 11.00. Kupiłem lekarstwa w aptece, do Lidla dotarłem około 11.20.  Nawet się zdziwiłem, że pod sklepem nikt nie czekał.  Szybko wyjaśniło się dlaczego. Godziny dla emerytów.  Pomiędzy godziną 10.00 a 12.00, zakupy w sklepach mogą dokonywać tylko ludzie w wieku 65+.  Ok, rozumiem, sam zaraz będę w tej kategorii wiekowej, mam starszego ojca (który i tak nie chodzi do sklepu o tej porze), wię

16 kwietnia  2020 - dzień sto czterdziesty piąty  Dzisiaj byłem w Medicoverze u lekarza.   W normalnej sytuacji, u normalnych ludzi, to z pewnością nie była zbyt istotna wiadomość. Co innego u mnie.  Dla kogoś, kto na co dzień nie chodzi do lekarzy, nie zażywa leków, nie bada się, to jednak jest wydarzenie.  Pójść do lekarza i to od razu do psychiatry, to spore wydarzenie.  Wszyscy wokół (no dobra, kilku znajomych) mówią mi, że powinienem pójść do lekarza i załatwić sobie zwolnienie z pracy, na czas, kiedy zostanę bez pracy.  Naprawdę doceniam tę troskę.  Wiem, że oni chcą dobrze, martwią się o mnie, boją się, że będę bezrobotny.  Ja też się tym martwię.  Naprawdę.  Ale w tym wszystkim, co się teraz dzieje, co dotyka także mnie, jest jednak jeszcze jedna sprawa.  Każdy troszczy się o sprawy bytowe, a nikt nie pomyśli jak ja się czuję, jak sobie z tym psychicznie radzę, co siedzi w mojej głowie, jaki mam plan na ten okres, co uczynię, albo raczej dlaczego te