CZAS SIĘ POŻEGNAĆ, PANIE PREZYDENCIE...

-

Polska, współczesna Polska, to taki kraj, który, wbrew naszemu przysłowiu, nie bardzo potrafi uczyć się na błędach. Kiedy dotyka nas tragedia, kiedy ginie ktoś wartościowy, dopiero wtedy umiemy wznieść się ponad podziały, jesteśmy empatyczni, tolerancyjni, uprzejmi, po prostu normalni. Niestety, na co dzień brakuje nam takich reakcji. Pełno w nas złości, często nawet nienawiści. I nie myślcie, że zdarza się to wyłącznie na salonach politycznych. Jeśli nie wierzycie, to przypomnijcie sobie nasze niektóre mecze piłkarskie i to, co się na nich i wokół nich działo.

Chciałbym wierzyć, że teraz będzie inaczej, że to, co się zdarzyło w ostatnich dniach w Gdańsku da nam impuls do bycia lepszymi. Bo to wszystko tylko od nas zależy, bo to my możemy wytłumaczyć naszym dzieciom, dlaczego nienawiść nie jest ludzka. Chciałbym wierzyć, że tak będzie. Mam taką wiarę...

WIEM, TO NIE JEST PROSTE


W ostatnich dniach, ramię w ramię z gdańszczanami, maszerowali oddając cześć naszemu prezydentowi ludzie z Gdyni, a u stóp Neptuna, obok szalika gdańskiej Lechii, zawisł szalik Arki Gdynia. 
 
 
 
Za trzy miesiące będzie okazja sprawdzić, czy to tylko puste, nic nie znaczące gesty kibiców, czy może jednak coś więcej. Derby Trójmiasta.
Myślicie, że to będzie nadużycie, pomarzyć, że przed meczem, kibice z Gdańska, zamiast tradycyjnego, obopólnego, palenia barw rywali, oddadzą ten szalik z płotu pod Neptunem kibicom Arki z szacunku i w podzięce?

Gdańsk stracił wspaniałego Prezydenta, otwartego na innych ludzi, kochającego nasze miasto, tolerancyjnego wobec innych ludzi, także tych, przyjeżdżających do nas z innych stron, pełnego miłości, empatii, zwykłego ludzkiego dobra.

Jestem przekonany, że świat będzie odrobinę lepszy, jeśli my sami chociaż spróbujemy takimi być... [*]









CZAS SIĘ POŻEGNAĆ, PANIE PREZYDENCIE...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEGENDA O DZIADKU KIJAKU

-
Obraz
… a Twój Dziadek? Bo wiesz, Weiser, ja też znałem kiedyś Dziadka. I on też był wielkim filozofem i wiedział wszystko o życiu. Tylko tego nie spisywał. I jak był smutny, to wychodził w góry i rozmawiał z połoninami i też rozumiał mowę zwierząt. I co z tego, że on również nie był moim prawdziwym dziadkiem? Zabierając się do napisania tego tekstu, mam świadomość, że … nie powinienem tego robić. Nie posiadam, znikomych choćby, umiejętności tworzenia tego rodzaju rzeczy. Brak mi dostatecznych informacji, wiadomości w podjętym przeze mnie temacie. Boję się bardzo, że nie potrafię oddać istoty rzeczy, że nie zauważę tego, co powinno być uwypuklone, że z mojego opowiadania nie wyłoni się postać wspaniałego, wesołego człowieka, wyrozumiałego przyjaciela młodych ludzi, mądrego i gościnnego starca. Boję się tego, ale jednocześnie wiem, tak bardzo wiem, że jestem jedyną osobą, która zechce przenieść na papier to, co pamięta o tym człowieku. Jedyną osobą, która utrwali epi
Czytaj więcej

DZISIAJ JEST PIERWSZY DZIEŃ RESZTY MOJEGO ŻYCIA - 158

-
Obraz
29 kwietnia  2020 - dzień sto pięćdziesiąty ósmy To dziś.   Ostatni dzień pracy. Wszystko jakieś dziwne. Nie mogę zupełnie się odnaleźć. W końcu koło godziny 13.00 przybyła do biura  większa część pracowników  i zaczęła się ceremonia. Nie lubię nieszczerych życzeń. Może gdyby to była sama załoga plus Kuba, to moja reakcja byłaby inna. Ale był tam również dyrektor i to już było dla mnie zbyt wiele. Nie jestem pamiętliwy, zawsze to starałem się przekazać swoim pracownikom, wiele mogę wybaczyć, zapomnieć, nawet Kubie, już zapomniałem, ale nie potrafię zaakceptować tego pana.  Nie umiem porozumieć się z kimś, kto nawet nie udaje, że pracownicy coś dla niego znaczą, który mówi otwarcie, że nie przyszedł tutaj zbawiać świat, tylko brać kasę.  No, nie potrafię. Dlatego jego obecność mnie zupełnie rozkleiła. Podziękowałem za prezent -  piękne zdjęcie prawie całej załogi na tle fedexowego samochodu.  Niestety,  ze zdjęciem dyrektora w cen
Czytaj więcej