MOCNO KULTURALNIE

-


Dla odmiany, dziś będzie odrobinę bardziej KULTURALNIE. 





 


Na rozgrzewkę bardzo gorąca i równie mocno optymistyczna piosenka zespołu Raz, Dwa, Trzy:


Polecam Wam serial, który w tym tygodniu wreszcie obejrzałem - Paragraf 22, czyli adaptację kultowej powieści Josepha Hellera o tym samym tytule. Serial naprawdę świetny, pokazujący absurd i beznadzieję wojny, biurokracji, ludzkiej walki z nimi. Sama adaptacja bardzo udana, o co zadbał George Clooney, reżyserując ten serial, współprodukując i kreując jedną z postaci. Oczywiście, nic nie zastąpi pierwowzoru, czyli powieści Hellera. Serdecznie zachęcam do obejrzenia tego serialu, mniej leniwym - wysłuchania audiobooka (zdaje się, że w wykonaniu Krzysztofa Globisza), a prawdziwym hardkorowcom - przeczytanie tej powieści. Nie pożałujecie.


Skoro jesteśmy przy książkach, to równie serdecznie polecam przeczytanie książki innego amerykańskiego pisarza Anthony Doerra - Światło, którego nie widać. Historia, dziejąca się tuż przed wojną i w trakcie niej. Historia dwojga dzieci, Francuzki oraz Niemca, dla których tytułowe światło, to nić przewodnia ich życia, choć dla każdego w zupełnie innym wymiarze. Wspaniała powieść, pokazująca świat poprzez dotyk, słuch, dźwięk… Polecam. Tylko 633 strony. Dacie radę…

Wprawdzie tegoroczny Dzień Matki już za nami, ale co właściwie znaczy takie spóźnienie. Dla wszystkich mam piosenka po… ukraińsku. Poleciła moja dobra koleżanka z pracy. Warto poświęcić chwilę na wzruszenie. Gdyby ktoś nie do końca rozumiał, to poniżej tekst tej piosenki.




Na koniec, dla przełamania konwencji, już bardziej MOJE rytmy, czyli punkowa kapela prosto z Londynu - BOOZY&GLORY.

Są po prostu wspaniali, ale mają jedną, nieznaczną, wadę - kibicują londyńskim The Hammers, czyli West Ham United. :)


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEGENDA O DZIADKU KIJAKU

-
Obraz
… a Twój Dziadek? Bo wiesz, Weiser, ja też znałem kiedyś Dziadka. I on też był wielkim filozofem i wiedział wszystko o życiu. Tylko tego nie spisywał. I jak był smutny, to wychodził w góry i rozmawiał z połoninami i też rozumiał mowę zwierząt. I co z tego, że on również nie był moim prawdziwym dziadkiem? Zabierając się do napisania tego tekstu, mam świadomość, że … nie powinienem tego robić. Nie posiadam, znikomych choćby, umiejętności tworzenia tego rodzaju rzeczy. Brak mi dostatecznych informacji, wiadomości w podjętym przeze mnie temacie. Boję się bardzo, że nie potrafię oddać istoty rzeczy, że nie zauważę tego, co powinno być uwypuklone, że z mojego opowiadania nie wyłoni się postać wspaniałego, wesołego człowieka, wyrozumiałego przyjaciela młodych ludzi, mądrego i gościnnego starca. Boję się tego, ale jednocześnie wiem, tak bardzo wiem, że jestem jedyną osobą, która zechce przenieść na papier to, co pamięta o tym człowieku. Jedyną osobą, która utrwali epi
Czytaj więcej

DZISIAJ JEST PIERWSZY DZIEŃ RESZTY MOJEGO ŻYCIA - 158

-
Obraz
29 kwietnia  2020 - dzień sto pięćdziesiąty ósmy To dziś.   Ostatni dzień pracy. Wszystko jakieś dziwne. Nie mogę zupełnie się odnaleźć. W końcu koło godziny 13.00 przybyła do biura  większa część pracowników  i zaczęła się ceremonia. Nie lubię nieszczerych życzeń. Może gdyby to była sama załoga plus Kuba, to moja reakcja byłaby inna. Ale był tam również dyrektor i to już było dla mnie zbyt wiele. Nie jestem pamiętliwy, zawsze to starałem się przekazać swoim pracownikom, wiele mogę wybaczyć, zapomnieć, nawet Kubie, już zapomniałem, ale nie potrafię zaakceptować tego pana.  Nie umiem porozumieć się z kimś, kto nawet nie udaje, że pracownicy coś dla niego znaczą, który mówi otwarcie, że nie przyszedł tutaj zbawiać świat, tylko brać kasę.  No, nie potrafię. Dlatego jego obecność mnie zupełnie rozkleiła. Podziękowałem za prezent -  piękne zdjęcie prawie całej załogi na tle fedexowego samochodu.  Niestety,  ze zdjęciem dyrektora w cen
Czytaj więcej